Brief aan mijn mama

Lieve mama,

Toen je eind vorig jaar het knobbeltje in je borst ‘voor alle zekerheid’ nog maar eens liet controleren, had niemand van ons gezin slecht nieuws verwacht. Je had dat (goedaardig) gezwel in je linkerborst ten slotte al jaren. En hoewel we de eerste tijd vaak bij jou aandrongen om het gezwel toch preventief te laten verwijderen, was de ongerustheid bij ons ook al lang gaan liggen. Elke controle bevestigde immers steeds dat het bij jou om een goedaardig, klein en stabiel gezwel ging. Niets om ons zorgen over te maken … Toch?

Het nieuws van jouw kanker sloeg daarom eind 2017 voor ons in als een bom. De dokter verfijnde zijn bevindingen bij elke consultatie, elk nieuw bericht was iets minder positief dan de keer ervoor. Maar gevoelsmatig evolueerde het nieuws in een recordtempo van ‘niets aan de hand’ naar ‘agressieve borstkanker met uitzaaiingen’. BAM! Plots waren alle bijkomende onderzoeken afgerond en lag ‘de kanker’ open en bloot op tafel. Groter en ernstiger dan we voor mogelijk hadden gehouden. “Of we nog vragen hadden?”, vroeg de dokter behulpzaam. Maar verder dan een schichtig schuddend hoofd kwamen we die keer niet. Met een mond vol tanden en een hoofd vol ongeloof zijn we toen huiswaarts vertrokken. Kerstmis stond voor de deur en de behandeling werd vlak na de feestdagen opgestart. Het nieuws van jouw kanker was in die periode in onze hoofden al prominent aanwezig, maar aan de feesttafel werd er amper over gesproken. Alsof we er nog geen woorden voor hadden …

Als ‘voortdoen alsof er niets aan de hand is’, een internationale sport zou zijn dan won ons gezin ongetwijfeld het Olympisch goud. Toch werd na jouw eerste chemobehandeling al snel duidelijk dat onze befaamde kop-in-het-zand-strategie ons deze keer niet ver zou brengen. Je werd heel ziek. Zieker dan we ooit hadden gedacht. Jij, de beresterke vrouw met tonnen energie. Jij, de oermoeder die altijd zorgde en nooit zelf ziek was. Plots moest je het opnemen tegen een ziekte die mentaal en fysiek overheersend een plaats opeiste in jouw en ons leven. Ineens was je niet meer de ongenaakbare moederkloek, maar stond je daar in al je kwetsbaarheid sterk te wezen.

Maar het gevecht tegen kanker win je niet in je eentje. Daar ben ook jij intussen achter gekomen. Ook sterke moeders kunnen niet zonder goede zorgen als kanker zijn intrede doet. Waar er eerst nog weerstand was tegen aangeboden hulp, wordt nu de uitgestoken hand in dankbaarheid aangenomen. Niet uit zwakheid en afhankelijkheid, maar vanuit een sterkte … en het besef dat het ‘oké’ is om zorg te aanvaarden.

Onze rol en verhouding tegenover elkaar waren nog nooit zo in beweging dan nu. Ik nog steeds jouw dochter en jij nog steeds mijn moeder, maar met de permissie en het besef dat ik nu mag ‘moederen’ over jou. Ik ga mee naar jouw chemo. Ik help je bij het dragen van je spullen. Ik kam mee jouw haar tot er niets meer te kammen valt. Ik denk mee na over welk voedsel die chemo metaalsmaak doorstaat. Ik ga mee op zoek naar een verzachtende nagellak tegen ontstoken nagels. Ik haal alle ‘brouwsels en smeersels’ uit de apotheek, als het maar even verlichting brengt. Ik probeer je zo veel mogelijk uit handen te nemen. En als ik je dan toch met iets omslachtigs bezig zie, dan ben ik voortaan degene die gilt ‘of je dat  – in jouw conditie – nu werkelijk een goed plan vindt’! Het is een bevreemdend gevoel te realiseren dat we beiden in een levensstadium zijn beland waarin onze rol ten opzichte van elkaar niet meer vast ligt, maar afhankelijk is van de gegeven omstandigheden. Stilaan zijn we beland in een fase waarin we niet meer als vanouds simpelweg ‘het kind’ en ‘de ouder’ zijn, maar zijn we uitgegroeid tot 2 mensen die elkaar graag zien en die ervoor kiezen om zorg te dragen voor elkaar.

Ik zeg soms al eens lachend dat die rotkanker dan toch één positieve kant heeft: we brengen tegenwoordig meer tijd samen door dan ooit tevoren én we slagen er zelfs in om dat in volledige harmonie te doen. Het is een torenhoog cliché, maar we vinden door de kanker de weg naar elkaar terug. Een weg die we hopelijk kunnen afsluiten met dat andere cliché: “En ze leefden nog lang en gelukkig …”. Want wij willen jou nog lang niet kwijt …

Liefs,

Je dochter