Lotgenoot in coronatijden: een moeilijk lootje

Welk lootje heb ik getrokken als lotgenootje? Ik ben An, 37 jaar en 18 jaar samen met mijn man. We hebben twee puberende kids van 12 en 14 jaar. Help!? Mijn echtgenoot en ik hebben ons eigen kinderdagverblijf.

Hoe een bolletje je wereld op zijn kop kan zetten

Eind november 2019 stond mijn wereld even stil. Hoe kan dat ook anders? Ik ontdekte een bolletje in mijn borst en niet lang daarna viel het verdict. Triple negatief. 1,4 cm. Geen uitzaaiingen. Daar zag ik mijn reis naar Bali wegvliegen en ik was niet mee op de ‘vlieger’. Wat stond mij te wachten? 

Mijn oncoloog stelde een borstsparende operatie voor. Ik kreeg een poortkatheter. Het eerste deel van mijn behandeling kreeg ik vier keer chemo volgens het EC-schema. Op het programma erna twaalf keer chemo met Taxol en als afsluiter vijftien bestralingen. Tien dagen na de eerste toediening van EC vlogen mijn haartjes al in het rond. Ik probeerde allerlei sjaaltjes en mutsjes, maar de voorbije maand stap ik gewoon met mijn kale kopje en mondmaskertje de deur uit om enkel die essentiële verplaatsingen te doen. Mijn periode vol kommer en kwel ga ik aan door funny te blijven. 

Een moeilijk lootje

Er zijn ook natuurlijk die mindere momenten en zeker in tijden van corona. Miss cava/champagne moet bijvoorbeeld even afkicken. Zelfs de fles mondspoeling mag geen alcohol bevatten! Elke dag meerdere malen een shotje van deze fles en uitspuwen doet me deze maanden denken aan de leuke wine tastings van vroeger. 

Mijn man en ik moesten ook noodgedwongen nieuwe inschrijvingen voor onze kinderopvang weigeren en er waren enkele aanpassingen nodig, maar ik kon en kan het nog altijd niet laten om de handen uit de mouwen te steken. Gelukkig leven alle ouders mee met mama An en papa Joris en is er altijd al een goede communicatie met hen. Als zelfstandige is het toch een moeilijk lootje dat ik heb getrokken. 

Steun van Think Pink en de Facebookgroep ‘borstkanker groep België’

Op de site van Think Pink kan ik terecht met al mijn vragen en ook de app gebruik ik als hulpmiddel. Van mijn borstverpleegkundige kreeg ik het mooie Think Pink-boek. Dit heeft eventjes in mijn boekenkast gestaan voor ik erin begonnen ben. Ik kreeg wel op veel vragen een antwoord, maar op een bepaald moment werd ik toch overmand door een zekere angst. Ik kreeg even te veel informatie over me heen en kon dat niet direct zomaar verwerken.

Op de Facebookpagina ‘Borstkanker groep België’ kan ik terecht bij lotgenootjes om de meest stomme vragen te stellen. Ik krijg er het gevoel begrepen te worden. De steun was mentaal heel hard nodig voor mezelf. Als enige in de familie en de vriendengroep met deze diagnose kon ik mijn hart bij hen niet luchten. Maar bij de lotjes is er iets wat ons verbindt in de vorm van ongezonde borstjes. Een lach, een traan, een ergernis, een opbeurend gedichtje en vooral mijn gekke schrijfsels die ze weten te smaken. 

Coronatijden

Het zijn angstige tijden voor ons. Ik ben zo bang om ziek te worden en mijn behandelingsprogramma niet meer te kunnen volgen. Ik richt mij nu op één iets: 28 mei, de dag waarop ik mijn laatste chemo zal krijgen. Ik heb geen begeleidende hand richting oncologie. Helemaal in je eentje je chemo krijgen is een domper. Maar iedereen zit in hetzelfde schuitje. We proberen sociaal te zijn en toch de social distancing te respecteren. 

Mijn zoon zou op 31 mei zijn lentefeest geven. Maar corona gooit ook hier wat roet in het eten. De kids zijn bij momenten water en vuur en ik zoek mijn woning wanhopig af naar behangpapier om ze erachter te plakken. Ik denk dat ik niet de enige ouder ben in deze periode … Ik blaf wat meer af en toch ben ik absoluut geen hondenliefhebber. 

Nu de kinderen niet meer naar school gaan, valt hun structuur helemaal weg. Mijn zoon met ADHD en autisme heeft het best moeilijk. Hij mag mee naar de supermarkt met een mondmasker en handschoentjes aan. 
50 x zegt hij: ‘Extra korting, mama …’
50 x zegt hij: ‘Herbruikbare zakjes mee, mama …’ 
50 x zegt hij: ‘De soepjes staan niet meer op hun plaats, mama …’ 
En natuurlijk … 50 keer zijn 2 appelsienen op de grond.  
Het klinkt hard, maar in de koelafdeling had ik zin om mijn sjaal van mijn kop te rukken en hem te escorteren naar de afdeling ‘Wacht hier op mijn baasje’. Het niveau van mijn verdraagzaamheid is wel wat gezakt in deze Covid-19-tijden.
 

Mijn omaatjes

Ik mis mijn omaatjes, mijn twee grootmoedertjes van 84 jaar die het nu even alleen moeten redden in hun eenzame huisjes. Ik noem ze mijn twee gezonde grietjes met hun gezonde tietjes. We bellen elkaar en ze blijven hun bemoedigende woorden herhalen: ‘Nie neuten, nie pleuje, An!’ Ik ben zo gek op mijn Gentse omaatjes en hoop elke dag dat er hen niets overkomt. Want ook voor hen houd ik mijn hart vast …

Lieve lotjes

Ik wens jullie allemaal veel succes en sterkte toe in jullie strijd. Zoals jullie weten, is het niet altijd rozengeur en maneschijn in het leven. Trek je op aan de goede momentjes en aan de oprechte mensen rondom jou. Trek het je niet aan als je vrienden verliest die er plots niet meer voor je willen zijn. Er komen wel weer nieuwe vrienden op je pad. Laat het af en toe hangen en pink die tranen weg. Ons lijf heeft het soms ook eens nodig om een paar dagen niets waard te zijn. Erna kan het dan weer stralen als de grootste diamant. Probeer toch ook te genieten van de kleine dingen. Dat is wat ik ondanks alles in deze tijden ook doe. 

Ik ben dankbaar voor mijn echtgenoot die nu even opgescheept zit met een kale vrouw, maar die er wel altijd voor me is. Ik ben dankbaar voor mijn kids om er gewoon te zijn en mama in coronatijden Fortnite te leren spelen. Ik ben dankbaar voor alle mensen die er gewoon zijn voor mij. Ik dank jullie, lotgenootjes, dat jullie de tijd hebben genomen om mijn zielenroerselen te lezen. Ik weet dat ik ooit opnieuw als felle roodharige door het leven zal gaan en op die dag zal ik stralen als geen ander. Ik geef niet op! Ik open nu alvast een flesje cava zonder alcohol om op jullie allemaal te klinken.

Dikke knuffel van op afstand! 

An