09/04/2020

Ook na borstkanker is er nog hoop op liefde

Mijn naam is Sarah, 38 jaar en mama van een 10-jarige zoon, Xian. Na zijn vroeggeboorte in 2009 ging ik door een zware periode. Hij is geboren op 29 weken, was 31 cm groot en woog toen 1,197 kg. Hij viel zelfs af tot 997 g. Ik reed maandenlang dagelijks heen en weer naar UZ Antwerpen en stond doodsangsten uit. Eén vraag bleef door mijn hoofd spoken: ‘Komt hij hier door?’ Na drie maanden mocht ik hem eindelijk naar huis meenemen. Vijf maanden later gingen mijn ex en ik uit elkaar. Hij had iemand anders. In 2014, ik was toen 32, kreeg ik een tweede grote klap te verwerken. Ik kreeg de diagnose borstkanker met uitzaaiingen.

Een dag zoals alle andere

Na de breuk met mijn ex heb ik al mijn moed bijeengeraapt en samen met Xian een nieuw leven opgebouwd. Een nieuwe thuis, maar ook een nieuwe job in de thuiszorg zodat ik er voor hem kon zijn. Op een gegeven werkdag moest ik samen met een cliënte naar het ziekenhuis voor een van haar controles.

Ik was al eens bij mijn eigen huisarts langsgegaan voor een knobbeltje in mijn borst met eczeem errond. Hij zei dat het een ontstoken klier was en schreef me cortisonezalf voor, maar ik had er geen goed gevoel bij. Toen ik die bewuste dag met mijn cliënte op controle ging, uitte ik mijn zorgen aan de borstverpleegkundige. Zij raadde me aan mijn klacht toch ernstig te nemen en stelde voor om een afspraak te maken. Diezelfde week had ik een echo en moest ik een punctie ondergaan omdat het er toch niet goed uitzag. Wachten op nieuws was zenuwslopend. Een paar dagen later had ik een consultatie met de specialist om de resultaten te bespreken. Nog eens wachten. Dit keer in de wachtzaal tussen vrouwen die al chemo hadden gehad. Die confrontatie met lotgenoten maakte het voor mij nog moeilijker. Ook al weet je diep vanbinnen dat je slecht nieuws zal krijgen, toch heb je op dat moment nog hoop …

Het begin van de rollercoaster

En toen kwam het nieuws: ‘Mevrouw, het ziet er niet goed uit. We hebben een kwaadaardige tumor gevonden in uw linkerborst en uitzaaiingen in uw linkeroksel.’ Een bom … Daarna stilte … De wereld zoals ik die kende stond op haar kop, maar tegelijkertijd stond ze ook stil. Gedachten als ‘Ik ga dood’ en ‘Wie gaat er voor mijn zoontje zorgen?’ kwamen naar boven. Op dat moment had ik een grote steun aan mijn borstverpleegkundige. Zij legde uit wat zou komen en kon zich echt inleven in mijn situatie. Haar mama had namelijk ook borstkanker gehad en zij wist wat de diagnose met zich meebrengt. Je komt in een rollercoaster terecht die iedereen die je liefhebt, meesleurt. Je kunt geen weerstand bieden, de stroom is onverbiddelijk. Je moet mee.

Erger kan en erger kwam

Toen alles wat bezonken was, draaide ik de knop om. Ik moest vechten voor mezelf, maar vooral voor mijn zoontje. Maar toen kwam nog meer nieuws. In het midden van de nacht stond plots de politie aan de deur. Xians vader had zelfmoord gepleegd. Het leek niet eerlijk. Ik was ziek en wilde vechten om te leven voor mijn zoon. Hij had een leven dat hij niet wilde en waar hij vrijwillig afscheid van nam. Ik was boos, maar voelde ook verdriet. Nieuwe vragen rezen: wat met mijn zoontje? Wie gaat er nu voor hem zorgen als ik er niet meer ben? Vrienden, familie en dokters gaven me de raad om iets op papier te zetten. Dat kwam heel hard binnen. Dachten ze dat ik ook zou sterven?

Een moeizaam pad naar genezing

De behandeling was een hel. Een jaar lang zat ik dag in dag uit in het ziekenhuis voor chemo. Ik werd regelmatig ziek door mijn verzwakt immuunsysteem en moest dan opgenomen worden. Chemo tastte alles aan, zelfs het goede in mijn lichaam. Toen kwam de noodzakelijke amputatie van mijn linkerborst en preventieve amputatie van mijn rechterborst, daarna een gedeeltelijke okselklieruitruiming en bestralingen. Het was zomervakantie en dus ging mijn zoontje vaak mee, maar hij werd heel goed opgevangen door de verpleging. Ze pakten het speels aan en lieten hem helpen waar dat kon. Eens ik klaar was, mocht hij door de micro roepen dat het gedaan was.

Mijn nieuwe leven in een ander lichaam

Maanden na de behandeling kwam mijn haar geleidelijk terug en begon ik te wennen aan mijn nieuwe lichaam. Af en toe ging ik opnieuw uit met vrienden. Toen kwam ik Luc weer tegen, die ik kende van vroeger en voor wie ik altijd al een boontje had gehad. Hij wist dat ik kanker had overwonnen. Hij nodigde me uit om samen met vrienden zijn verjaardag te vieren. Oude gevoelens kwamen terug naar boven. Seksuele gevoelens ook, waarvan ik dacht ze nooit meer te ervaren. Voor mijn kanker was ik een gezonde en seksueel actieve vrouw, maar tijdens de chemo viel dat allemaal weg. Het verraste mij dus dat die gevoelens toch weer oplaaiden. Aan het einde van de avond vroeg Luc me mee naar zijn huis om nog wat te praten en iets te drinken. We hadden een vlotte babbel en het werd laat. Hij vroeg me te blijven en de rest volgde.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, dacht ik: het is eenmalig en we gaan elk weer onze eigen weg. We zaten aan de ontbijttafel en hij maakte een tasje koffie toen hij me vroeg: ‘Zie ik je vanavond terug?’ Ik was verwonderd! Ik had niet verwacht dat mijn gevoelens wederzijds waren. We zagen elkaar daarna elke dag. Ik durfde weer hopen.

Geluk leek me niet gegund

Luc en ik waren een maand samen toen ik weer pijn kreeg in mijn linkeroksel. Ik maakte een afspraak en de diagnose was slecht. Ik zag mijn wereld opnieuw ineenstorten. Ik vroeg me af: ‘Dit kan toch niet? Nog geen jaar later? Waarom?’ Ik zag Luc die avond terug en zei hem dat ik niet verder kon met de relatie. Ik wist niet hoe het verder zou gaan en ik wou hem dat niet aandoen. Ik wou stoppen met de relatie omdat er misschien geen toekomst in zat. Maar Luc vocht voor mij en zei: ‘Ik laat je niet vallen. Ik kan morgen ook ziek worden en dan weet ik dat jij er ook voor mij zou zijn.’ Hij ging mee naar doktersafspraken en doorstond de hele behandeling. Deze keer kreeg ik een andere behandeling. Ik kreeg twee jaar lang om de drie weken chemo. Mijn haar viel deze keer niet uit. Maar na die twee jaar was mijn lichaam op. Door mijn verzwakte immuunsysteem werd beslist de chemo stop te zetten zodat ik terug op krachten kon komen. Luc is er al die tijd geweest voor mij en mijn zoontje!

Mijn vrouwelijkheid

Een jaar na de behandeling, toen mijn lichaam was hersteld, kwamen doken toch psychische moeilijkheden op. Ik voelde me niet echt vrouw en koos voor een reconstructie. Daarvoor ging ik naar Brugge, maar ook dat verliep niet zoals verwacht. Ik had vele complicaties zoals allergieën en afstoting. Ik wou niet opgeven. Ik wou weer borsten. Luc en ik hadden er zelfs ruzies over. Voor hem moest dat niet, die nieuwe borsten, maar voor mij wel. Toch bleef hij me steunen en kwam hij me elke dag bezoeken, ondanks de rit van twee uur. Uiteindelijk heb ik moeten opgeven. Mijn lichaam stootte steeds de ‘vreemde’ dingen af. Zelfs nu denk ik er nog over om een diepflap te laten aanbrengen, maar voor Luc hoeft het niet. Hij wil geen operaties meer want hij neemt me zoals ik ben. ‘Het is niet omdat je geen borsten hebt, dat ik je minder graag zie’, verzekert hij me keer op keer.

Een van de mooiste dagen van mijn leven

Mijn diagnose gaf me het gevoel dat mijn wereld verging. Ik dacht dat ik nooit meer gelukkig zou zijn. Nu, zes jaar later, heeft Luc me een van de mooiste dagen van mijn leven geschonken. We zijn getrouwd op 24 augustus 2019 en ik voelde me een echte vrouw in mijn trouwkleed. Ik had een decolleté en voelde me goed, ook zonder borsten.

De moraal van mijn verhaal: geef nooit op! Een diagnose is niet het einde van de wereld. Het kan je wereld ook mooier maken. Ik weet dat Luc me neemt zoals ik ben, terwijl ik vroeger in relaties nooit dat gevoel had. Blijf ervoor openstaan en zorg dat je jezelf goed voelt. Iemand die jou graag ziet, neemt je zoals je bent.