08/11/2019

Je dromen volgen: misschien wel het beste medicijn

In april 2018 had ik eindelijk de knoop doorgehakt. Ik zou de grootste uitdaging van mijn leven aangaan en mijn grote droom verwezenlijken in 2019: een B&B starten! Ik had nog even tijd nodig, want de verbouwingen startten pas aan het eind van het jaar.

Plannen overboord?

Tot in mei 2018 de paniek als een bom insloeg: ik heb kanker. Wat met mijn grote droom? Ik wilde alles  afblazen. “Dat gaat niet meer hoor”, zei mijn man. “En trouwens, het komt goed. We gaan hier samen door. Jij kunt dat, en wie gaat anders die B&B uitbaten?” Oké dan, als jij het zegt ... dan ga ik dat beest te lijf! Ik had, zo zag ik het zelf, twee keuzes: in een hoekje gaan zitten voor een jaar of ervoor gaan. De keuze was snel gemaakt …

De eerste weken word je geleefd: eerst van onderzoek naar onderzoek, dan heel snel al een zware operatie in juni en dan plots toch chemo vanaf juli. Ik probeerde overal het positieve in te zoeken. Het was zomer, mooi weer, en ik had nog nooit de tijd gehad om eens écht van onze tuin te genieten. Ik maakte elke dag een wandeling, maar na enkele weken voelde ik al: “Help! Nee, dit is het niet.” Ik werd er lastig van dat iedereen bezig was en dat ik daar maar zat … en dat nog voor een half jaar!

Een zee van tijd

Ik was het gewoon om 6 dagen op 7 te werken. Plots tijd over hebben was niets voor mij. Hoe meer iedereen zei dat ik moest rusten en me kalm houden, hoe koppiger ik werd. Waar ik de kracht haalde om er zo hard voor te gaan weet ik nog altijd niet. De dokter noemde het mijn overlevingsinstinct. 

Wij zijn zelfstandig en in augustus ben ik opnieuw enkele dagen per week beginnen werken. Oef: terug even onder de mensen. Ondertussen bleef ik de zorg voor ons gezin met 4 dochters zelf opnemen. Ik wou mijn man daarmee niet belasten, al wou hij dat er gerust bijnemen. Voor hem was het al druk genoeg, vond ik. Onze zaak moest blijven draaien, want ik viel al weg. Naast zijn drukke job kwam nu ook nog de voorbereiding van de grote verbouwing voor mijn droom ... 

Ondertussen had ik al een vaste en actieve weekplanning. Ik had mezelf voorgenomen om dingen te doen waarvoor ik anders geen tijd zou hebben. Ik werkte twee dagen per week, volgde bakles, sprak af met vriendinnen en kookte wat uitgebreider. Ik was ook opnieuw gestart met lopen – op mijn chemotempo zoals ik het noemde – maar dat was mijn uitdaging. Iedereen verklaarde me gek, maar dat maakte dat ik nog meer wou doorzetten. De dokter liet me doen en zei dat actief blijven sneller doet genezen. Tot grote vreugde van mijn man, want stilzitten is echt niets voor mij.

Ik nam wel elke dag een uurtje rust en op dinsdag plande ik niets, want dat was mijn chemodag. Een dag waarnaar ik op den duur uitkeek, want we hadden ons vaste kliekje gevormd in het ziekenhuis. Ook daar is iets positiefs uit voortgekomen met mooie nieuwe vriendschappen. Want hoe goed iedereen in je omgeving je ook probeert te steunen, in het ziekenhuis zit iedereen in hetzelfde schuitje en begrijp je elkaar echt. Zo smeed je een band voor het leven …

Een hoofd vol krullen en dromen

Ondertussen liggen de laatste behandelingen 9 maanden achter me. Ik ben de laatste maanden volop bezig geweest met de voorbereidingen voor mijn grote droom. En mijn haar is terug! Ik heb nu wel een hoofd vol oncontroleerbare krullen cadeau gekregen, maar wat is het heerlijk om terug zo in de spiegel te kunnen kijken.

Ik heb me heel snel na de behandelingen opnieuw in de drukke routine gegooid, maar moet nu en dan wat gas terugnemen. Ik heb af en toe 'ne krak' zoals we zeggen. Dan moet ik even halt houden en toegeven dat mijn lichaam toch niet meer hetzelfde is als ervoor. Als ik iets negatiefs moet zeggen, dan is het dit: de vermoeidheid en de slapeloosheid. Doorslapen ken ik niet meer. De bijwerkingen van de medicatie die ik nog moet nemen bezorgen me toch ook last.

Maar ik sta echt te popelen om erin te vliegen. Ik denk dat het vooruitzicht op het waarmaken van mijn droom me veel kracht heeft gegeven, samen met de liefde en vriendschap die ik mocht ervaren. Familie- en vriendschapsbanden werden alleen maar sterker tijdens mijn ziekte.

 

Ik wou dit neerschrijven om andere lotgenoten te steunen en te motiveren om actief te durven blijven. Aan wie net het nieuws kreeg of middenin de behandeling zit, wil ik zeggen: luister naar je lichaam. Voel je je goed, probeer dan actief te zijn op je eigen tempo. Zoek het positieve, geniet van de goeie momenten, van de steun en liefde die je krijgt, doe dingen waarvoor je anders geen tijd hebt en als je dromen hebt, probeer ervoor te gaan. 

Liefs,

Kathy