08/02/2017

Met taart en cava naar de kapper

Voor mij is kanker: een reeks absurde momenten en situaties, waarvan je je afvraagt of het nu echt over jou gaat, of dit nu echt jouw leven is.
Situaties die - vaak zonder dat je het op dat moment zelf beseft - alle richtingen uit kunnen. Dat kan heel moeilijk en eng zijn, want er is zo weinig zekerheid.
Het verplicht je tot dapper zijn, want je weet nooit wat je op welk moment voorgeschoteld gaat krijgen.
Als ik zou mogen kiezen, zou ik het merendeel van deze situaties vermijden. Héél erg vermijden, negeren dat ze tout court bestaan waarschijnlijk.
Maar ik mag niet kiezen. 

Mijn vrienden mogen, kunnen wel kiezen.
En zij kiezen ervoor om die absurde, intrieste, enge, moeilijke momenten mee te beleven. Terwijl ze die evengoed zouden kunnen negeren.
Of ze zich makkelijk een beetje op de achtergrond zouden kunnen houden.
Maar dat doen ze niet. Zonder enig teken van twijfel kiezen ze ervoor om mij niet alleen te laten, ook als ze zelf voor geen komma weten wat er komt.
Dat vind ik zo zot dapper ?. 

Ik heb lang haar. Al altijd. Omdat ik het niet anders wil.
Toen zei de dokter: chemo is nodig. Het soort chemo waar je haar zeker van uitvalt.
Twee jaar geleden had ik m'n haar al eens gedoneerd voor Geef om Haar. Het leek me evident om het nu, als het toch af zou gaan, weer te doneren. Ineens alles af dus.
De manier waarop ik het wou, maar ... van lang naar geen haar, dat is niet de meest evidente stap.
Ik wou niet dat die dag alleen "de dag dat m'n haar af ging" zou zijn en ik wou het ook niet zelf doen, dus: het werd een feestje, een feestje bij de kapper.
Met een klein hartje stuurde ik een uitnodiging naar negen vriend(inn)en, in de hoop dat er misschien twee zouden meegaan: cava, taartjes en haar knippen.
En dan afwachten ... : niet het meest alledaagse concept, kortdag op een weekavond, voor een aantal niet dichtbij de deur ... Ja, mochten er twee meegaan, zou dat een succes zijn, dan zou ik het kunnen.
... we waren met acht. Waarvan er twee gevraagd hebben of er van hun haar ook 20 cm moest ... want daarvoor was het misschien toch een beetje te kort ...? (iets waar ik zelf trouwens totaal niet aan had gedacht, ik dacht eerder aan: mijn haar af en dat van jullie diva-stijl? Kwestie om van elke situatie het best mogelijke te maken?)

Met een krat vol taart, cava en zakdoeken naar de kapper dus.
Zonder te weten wat ik zou voelen, doen, denken. Of ik dapper naar huis zou gaan, of als een vod in tranen.
Het werd een schitterende, warme, unieke avond. Geweend, maar vooral veel gelachen. Genoten.
Zo melig als het groot is, maar: op de moment dat de totale lengte er werd afgeknipt, hoorde ik de stemmen van de mensen die ik graag zie. Door mekaar, over allerlei, alledaagse dingen. De dingen waar wij ons mee bezig houden, die van ons leven maken wat het is. Het leven dat wij willen. En het was oké. 

Ik kan niet wachten tot ik weer lang haar ga hebben. Stiekem hoop ik dat het terug komt met krullen.
Maar als het ooit weer af moet, dan weet ik op welke manier.
Wie er was, bij de kapper en op andere manieren en momenten: bedankt. Want jullie waren er toen, wat maakt dat jullie er altijd zijn.? 

Goedele