07/02/2018

Op stap met een marmotje

Je haar verliezen, een borst verliezen... Als je dat verdict hoort, staat je wereld stil. Maar toch is er hoop!

Ik kan met enige fierheid zeggen dat mijn pruik veel voor mij betekende. Van bij het begin, toen ik een jaar geleden de diagnose borstkanker kreeg, stond één ding als een paal boven water: mensen moesten niet zien dat ik ziek was. Ik stond huiverachtig tegenover de gedachte dat ik blikken van medelijden zou krijgen als ik die "kankersjaaltjes" zou dragen. Maar ik wist ook meteen dat ik daar dan zelf iets aan zou moeten doen. Kanker verslaan was natuurlijk mijn grootste uitdaging, maar ondanks alles wou ik er goed en vrouwelijk blijven uitzien. Daarom heb ik m'n wenkbrauwen laten tatoeëren met permanente make-up de dag voor m'n eerste zware operatie, omdat het risico heel groot was dat ik die ook zou verliezen tijdens de chemo. Ik wou op alles voorbereid zijn.

Bang voor reacties

Tussen de diagnose en mijn eerste chemokuur midden januari had ik nog even de tijd om uit te kijken naar een geschikt hoofddeksel. Eigenlijk krijgt een mens op korte tijd zoveel te verwerken: kliniek in, kliniek uit, dokter hier, dokter daar, operaties plannen; en toch vond ik dit even belangrijk. Maar wie heeft hier nu ervaring mee ...? Hoe begin je hieraan? Ik zag vroeger genoeg mannen lopen van wie je van ver zag dat de toupet op hun hoofd een eigen leven begon te leiden. Ik was de eerste om hierover een opmerking te maken, begreep niet dat ze zelf niet inzagen hoe lelijk zoiets kan zijn en nu ... nu zou ik zelf met een dode marmot moeten rondlopen. Die bijnaam had ik er al op voorhand aan gegeven, kwestie van de flauwe moppen voor te zijn. Ik was er dan ook zeker van dat IEDEREEN aan mij zou zien dat die stijve haren niet de mijne waren ...

Afscheid van mijn krullen

Ik heb toen beetje research gedaan op internet. Bij mij in de buurt waren een aantal kappers waar je terecht kon voor een "haarwerk". Het woord pruik wordt blijkbaar niet snel in de mond genomen. Samen met m'n beste vriendin heb ik toen een afspraak gemaakt. Ik had mijn lange krulhaar nog, want ik zou een pruik nemen die daar een beetje op leek zodat het niet zou opvallen – of dat dacht ik toen.

De teleurstelling was groot toen ik zag dat pruiken met lange krullen niet bijster veel verkocht werden en er bijgevolg ook niet veel keuze was. Wat hebben we (zuur) gelachen bij het passen van die verschillende modellen. Hoe een mens totaal kan veranderen met een ander kapsel ... Want hoe je het ook draait of keert, je moet er de humor van blijven inzien. Dat heeft mij geholpen gedurende mijn hele strijd, ook naar anderen toe. Humor maakt sommige onderwerpen bespreekbaar, het ijs wordt gebroken en mensen durven meer vragen te stellen. Humor en positivisme gaan ook heel goed samen vind ik.

Uiteindelijk heb ik dan toch een pruik gevonden met synthetisch haar. Toen mijn lange lokken werden afgeschoren en ik buiten ging met mijn nieuwe coupe voelde ik mij net een drag queen. Ik ben direct met mijn vriendin naar het shoppingcenter gegaan, ineens de vuurdoop om te zien wie er zich allemaal zou omdraaien, met de vinger zou wijzen of mij na zou gapen. De teleurstelling was dan ook groot toen dat niet het geval was... ;-).

Enthousiaste reacties

Maar ik bleef me toch niet goed voelen met deze pruik. Ze zat niet perfect op mijn hoofd. Daarom ben ik teruggegaan naar de kapper. Ik heb toen gezegd dat ik een andere stijl wou. Ik zou het toch ooit zonder krullen moeten stellen als mijn haar weer groeide, dus het mocht korter zijn en steil. De pruik die ik toen heb gepast, was direct de juiste. Halflang en steil, MAAR met echt haar. Het prijskaartje was ook een heel pak duurder, maar toch had ik het ervoor over. En helaas zijn de rare blikken ook met deze pruik uitgebleven ;-).

Aangezien ik mijn haar (euhm, pruik) meestal nonchalant in een kort staartje droeg heeft niemand (buiten wie ervan wist) gemerkt dat dit een haarwerk was. Ik kreeg dikwijls complimentjes van mensen die ik een tijdje niet had gezien dat ze m'n nieuwe kapsel heel tof vonden. Ik liet hen dan ook maar in de waan. Opzet geslaagd, dacht ik toen. Thuis droeg ik wel geregeld een sjaaltje of liep ik kaal rond want heb geregeld toch ook gevloekt op marmotje hoor. Vooral als het warm was deed ze lastig. Ik had soms zelfs last van bad hair days... :-).

Eind september heb ik marmotje opgeborgen. Ze werd bedankt voor bewezen diensten en heeft een mooi plaatsje gekregen in een doosje achteraan mijn kleerkast. Ik hoop haar niet meer te moeten bovenhalen, maar ik ben wel dankbaar dat ik al die maanden met geheven hoofd buiten ben kunnen komen. Met m'n korte haar heb ik het iets lastiger. Maar ach, dat went ook ... Dit is dus nu mijn (voorlopig) nieuwe ik :-).

Isabelle

Ontdek het verhaal van Isabelle ook in Leef, het nieuwe magazine van Christelijke Mutualiteit.
Wist je dat Think Pink lotgenoten die het financieel moeilijk hebben steunt met € 200 voor de aankoop van een pruik?

Dat kan omdat ontzettend veel mensen het Geef om Haar Fonds steunen en minstens 25 cm van hun haar doneren. Lees meer over het Geef om Haar Fonds