“Hoe gaat het nog met jou?”

Oh wat deden ze deugd, de wekelijkse telefoontjes en berichtjes. “Hoe gaat het? Hoe voel je je? Hoe was de behandeling deze week?” We voelden ons geliefd, gesteund, soms uit onverwachte hoek …

Maar … ze hadden ons verwittigd, de verpleegkundigen en de dokters, toen we aan het opscheppen waren hoeveel steun we wel kregen … “Verschiet niet, eens je behandeling gedaan is, gaan de mensen ervan uit dat je genezen bent en valt de steun weg.”

Ik heb geluk. Mijn man, die mijn mindere dagen meemaakt blijft bezorgd, maar de telefoontjes en berichtjes zijn inderdaad gestopt … Nu krijgen we enkel de vraag hoe het met ons gaat als we iemand toevallig tegen komen.

Ja, we zien er weer goed uit, ja we stralen weer! Maar nee, we zijn nog niet klaar om opnieuw direct ganse dagen te werken. En ja we willen weer functioneren zoals voor onze ziekte maar dat lukt nog niet. Want we zijn nog niet genezen - integendeel. Na de behandeling begint het herstel pas.

Wat ik gewoon wil vragen, als jij ook een familielid of vriend(in) hebt gesteund tijdens haar of zijn behandeling, vraag haar/hem nu en dan nog eens “Hoe gaat het nog met jou?” Of als je een collega hebt die na kanker opnieuw komt werken, vraag haar of hem nu en dan eens: “lukt het een beetje?”

Nee, dat hoeft niet meer elke week, maar het doet ons weer zo’n deugd doen om niet alleen begrepen te worden door lotgenoten, maar ook in onze eigen omgeving nog steeds die steun te blijven krijgen!

Kathy