Borstkanker is iets negatiefs, maar ik ben er positiever uitgekomen
2020: een nieuw jaar, een nieuw begin … Dat dacht ik. Tot ik tien dagen later iets voelde in m’n borst. Ik dacht dat het onschuldig was, maar was toch best ongerust. Van mijn vriend moest ik onmiddellijk een afspraak maken bij de huisarts: ‘Je weet maar nooit.’ Zo gezegd, zo gedaan. De dinsdag erop werd ik via de huisarts doorverwezen voor verder onderzoek. Er werd een echo genomen en een mammografie voor de zekerheid.
Het woord 'kanker' kwam al stilletjes in mij op
Toen de dokter mij zei dat het ‘niet normaal’ was en dat het verder onderzocht moest worden, kreeg ik het tegelijk warm en koud en sloeg m’n hart een tel over. Het woord ‘kanker’ kwam al stilletjes in mij op. Op dat moment kwamen er zoveel emoties los. Een periode vol onzekerheid begon. Een week erna kon ik terecht in Gasthuisberg. Ze zouden een biopsie en een punctie doen om te zien of het goed- of kwaadaardig was. De onderzoeken deden geen pijn. Alleen de onwetendheid die je de weken erna moet doorstaan is verschrikkelijk.
Op 31 januari kreeg ik de uitslag: ‘Mevrouw, u heeft een kwaadaardig gezwel in uw borst en het is niet gevoelig voor hormonen dus de optie hormoontherapie kunnen we u al niet aanbieden. Wel gaat u sowieso chemo moeten krijgen. Dat is 99 % zeker.’ Mijn wereld stond opeens op zijn kop. De ooit ver-van-mijn-bedshow was opeens zo dichtbij. Borstkanker? Chemo? Wat?
De ooit ver-van-mijn-bedshow was opeens zo dichtbij.
Vechten als een leeuw
Dezelfde dag en week moest ik nog verschillende onderzoeken ondergaan om te zien in hoeverre die vieze ziekte mijn lichaam had ingepalmd. Deze laatste week was verschrikkelijk en de laatste dagen waren een hel. In mijn gedachten was ik al afscheidsbrieven aan het schrijven naar al mijn geliefden. De gedachte dat ik niet lang meer te leven had, spookte elke dag meer en meer door mijn hoofd. Na heel lang bang afwachten heb ik het verlossende antwoord gekregen: ‘Mevrouw, uw kanker bevindt zich gelukkig alleen in uw borst en is NIET uitgezaaid.’
Ik was zo gelukkig toen ik het nieuws hoorde. Ik mocht nog blijven leven en kon misschien nog volledig genezen! Ik wist dat ik mijn haar zou verliezen en ik wist dat ik me minder goed zou voelen na een dosis chemo, maar het zou het allemaal waard zijn! Ik moest en ik zou mijn kans grijpen. Ik zou vechten als een leeuw om het ‘K-beestje’ te verslaan.
Chemo en haarverlies
En toen begon het chemoavontuur. Op 24 februari stond de eerste chemo gepland. Ik moest vier EC-chemo’s krijgen, eentje om de twee weken. Van deze chemo’s zou je haar uitvallen en ik vroeg nog of het mogelijk was om een ijskap te dragen om de haaruitval zoveel mogelijk te beperken, maar ze zeiden me dat dit hoogstwaarschijnlijk geen nut zou hebben. Een kleine maand nadat de chemo’s van start waren gegaan, begon mijn hoofd dus pijn te doen en wat te jeuken. Ook zag ik dat mijn haar steeds dunner werd en er kale plekken verschenen. Omdat mijn haar zo kapot was, heb ik de knoop doorgehakt om het af te scheren.
Omdat mijn haar zo kapot was, heb ik de knoop doorgehakt om het af te scheren.
Mijn vriend is hobbyfotograaf en heeft dit moment dan ook op beeld vastgelegd. Nadat ik mijn lange lokken had afschoren, voelde ik me een soort van bevrijd. Ik heb er die dag en de dagen nadien geen traan om gelaten. Enkel het verliezen van mijn wenkbrauwen en wimpers heeft me zwaar geraakt. Je vrouwelijkheid en gezichtsuitdrukking zijn compleet verdwenen.
Mijn vriend is hobbyfotograaf en heeft dit moment dan ook op beeld vastgelegd.
Neveneffecten van de chemo
De chemo zorgde er wel voor dat mijn gevoel werd afgevlakt. Je staat bij veel minder dingen stil of het doet je allemaal maar weinig. Ik was altijd een heel onzeker persoon, maar tijdens de chemoperiode trok ik me heel weinig aan van wat anderen al dan niet van me dachten. Nu ik hier achteraf op terugkijk, was dat eigenlijk wel een fijn gevoel.
Ondertussen had ook COVID-19 haar opmars gemaakt in ons Belgenlandje. In de periode waarin ik chemo kreeg, vond ik het eerlijk gezegd niet zo erg dat het sociale contact wegviel. Mijn ouders mocht ik blijven zien en waren mijn grote hulp tijdens deze moeilijk periode. Natuurlijk miste ik mijn vriendinnen wel enorm, maar gelukkig kon ik via sociale media contact blijven houden. Alleen moest ik nu wel heel erg voorzichtig zijn, want mijn vriend is heel de coronaperiode verder blijven werken.
Hilotherapie
Na de vier zware EC-chemo’s kwamen de twaalf Taxol®-chemo's. Deze waren beter te verdragen dan de EC. Bij deze soort chemo moest ik wel ijshand- en voetschoenen dragen. Ik deed mee aan een studie vanuit het ziekenhuis, namelijk ‘hilotherapie’. Aan de ene hand en voet droeg ik een ijshand- en voetschoen van -18 °C en aan de andere hand en voet droeg ik een ijshand- en voetschoen met een constante temperatuur van 10 °C. Dit was veel aangenamer en uiteindelijk gaf het voor mij dezelfde resultaten.
Er zijn wel enkele chemo’s uitgesteld omwille van lage bloedwaarden. Als mijn lichaam dan een week of zelfs twee geen vechtertjes toegediend kreeg, kikkerde ik daar wel van op en voelde ik me terug ‘normaler’. Het eten waar ik vroeger gek van was, vond ik nu minder lekker. Ik probeerde alles uit, maar alles had zowat dezelfde smaak. Kleine karweitjes opknappen of nog maar de trap op gaan zorgde ervoor dat mijn hart bonkte in mijn keel. Ik had echt heel weinig conditie en voelde me futloos. Ook had ik weinig zin om dingen te doen.
Ik voelde me vaak een 'lomp kalf'
Nood aan affectie had ik ook helemaal niet en dat terwijl ik eigenlijk wel een knuffelbeest ben. Als ik mijn pluszoontje bij zijn huiswerk wou helpen, zorgde dat bij mezelf ook voor ergernissen. De uitkomst van de simpelste sommen … Mijn hersenen kregen het gewoon niet meer verwerkt en ik voelde me vaak een ‘lomp kalf’. Gelukkig kon ik dan de chemo als dader aanwijzen. Het doet wat met je lichaam.
Wat was ik blij toen ik de laatste chemo achter de rug had. Eindelijk terug een normaal leven. Mijn haar, mijn gevoel en mijn onzekerheden: ze kwamen allemaal terug. Ik werd weer de persoon die ik voor mijn ziekte was. Met dat verschil dat ik toen alleen nog een paar Homer Simpson-sprieten op mijn hoofd had.
Ik werd weer de persoon die ik voor mijn ziekte was. Met dat verschil dat ik toen alleen nog een paar Homer Simpson-sprieten op mijn hoofd had.
Brachytherapie of inwendige bestraling
Een kleine maand na de laatste chemo vond mijn borstsparende operatie plaats. Alles verliep goed, want ik had topchirurg Ann Smeets en haar team aan mijn zijde. Zes weken later was het tijd voor de radiotherapie. Elke werkdag gedurende drie weken en nadien nog éénmalig vijf inwendige bestralingen aan hogere frequentie in plaats van vijf keer op en af naar het ziekenhuis.
Brachytherapie of inwendige bestraling is een behandeling waarbij één of meerdere radioactieve bronnen in of dicht tegen de tumor worden geplaatst, met een minimum aan schade voor de omringende weefsels. Omdat er nog 5 mm resttumor gevonden was, moet ik nog wel gedurende een half jaar chemomedicatie innemen. Twee keer 500 mg en vijf keer 125 mg ‘s morgens en dezelfde hoeveelheid ‘s avonds. De bijwerkingen van de Xeloda bleven beperkt. Vooral slecht inslapen en weinig energie waren de boosdoeners.
Ik mis het dagdagelijkse, normale leven
We zijn nu vijf maand verder na de laatste chemo en ik heb, sinds ik terug haar kreeg, mijn haarwerk of mutsjes niet meer gedragen. Het is moeilijk om de nieuwe Kim te accepteren met het korte coupeke, maar als ik iets op mijn hoofd zet, zie ik een heel ander persoon in de spiegel. Na bijna een jaar thuis wil ik heel graag mijn normale leven weer opnemen. Ik mis de sociale contacten, de waardering van de patiënten, collega’s, het dagelijkse ritme. Kortom: het dagdagelijkse, normale leven.
Het is moeilijk om de nieuwe Kim te accepteren met het korte coupeke, maar als ik iets op mijn hoofd zet, zie ik een heel ander persoon in de spiegel.
Alleen heb ik wat angst dat ik mijn job niet meer als voorheen zal kunnen uitvoeren. Ik ben zorgkundige en al de behandelingen hebben naar mijn gevoel mijn 33-jarige leeftijd met nog eens 30 jaar verlengd. Corona maakte me heel angstig. Gelukkig ben ik nu volledig gevaccineerd en is de angst wat minder geworden. Door me een half jaar geleden in te schrijven bij KanActief, een revalidatieprogramma voor mensen na kanker, ben ik veel actiever en gezonder gaan leven. Zo heb ik een nieuwe start kunnen maken, zowel op fysiek als mentaal vlak. Ik voel me nu ook steeds beter in mijn lichaam.
Ik voel me nu ook steeds beter in mijn lichaam.
Kanker is iets negatiefs, maar eigenlijk ben ik er positiever uitgekomen. Ik besef heel goed dat ik heel veel geluk heb gehad dat ik geen uitzaaiingen had, want anders had dit verhaal een heel ander einde. Ik probeer nu zoveel mogelijk samen met mijn gezin, familie en vrienden van elk moment te genieten. Je hebt maar één leven en het kan korter zijn dan dat je zelf voor ogen had. Het belangrijkste is dat je dingen doet die JOU gelukkig maken.
Kim
Het belangrijkste is dat je dingen doet die JOU gelukkig maken.
Lees andere verhalen van lotgenoten