Zo jong en al borstkanker? Dat kan niet!

Ik ben Melanie, 33 jaar en kleuterleidster. Op 15 februari 2020 kreeg ik telefoon van een van mijn dichtste vriendinnen. Ze vertelde me dat ze borstkanker had en waarschijnlijk chemotherapie zou moeten krijgen. Ik was verbijsterd! We zijn zo jong, dacht ik, dit kan niet. 

Zelfonderzoek

Door Ellen begon ik de maanden daarop steeds vaker mijn borsten te onderzoeken, tot ik plots toch iets kleins voelde binnenin. Het ene moment voelde ik het al beter dan het andere. Ach, het zou vast niks zijn … Een week later, vers in coronatijd, belde ik mijn gynaecoloog. Ze stuurde me rechtstreeks door naar radiologie. Het was een warme zomerdag. Ik zat nietsvermoedend in de wachtzaal. Ik dacht: dit doen we snel even. 

Gelukkig geen uitzaaiingen

De radioloog bleef maar met de echo van oksel naar oksel en van borst naar borst gaan. Op het scherm zag ik zelf al duidelijke verschillen tussen links en rechts. Hij vertelde me dat het verstandig was om een biopsie te nemen. Het woord kwam me bekend voor door mijn vriendin die ook getroffen was. Angst en paniek bekropen mij. Het hele weekend was bang afwachten en hoopvol zijn dat het maar niks was. Helaas, op dinsdag kreeg ik telefoon. Het verdict: een agressieve vorm van borstkanker die weinig voorkomt. Ik viel letterlijk op de grond, overmand door ongeloof en verdriet. Dat kon toch niet over mijn staal gaan? Het was zo onwerkelijk.

Al snel gingen alle verdere onderzoeken van start. Je wordt geleefd en gaat van onderzoek naar onderzoek. Gelukkig had ik een fantastische borstverpleegkundige die me overal doorheen loodste en af en toe mijn tranen droogde. Er was geen sprake van uitzaaiingen: een hele opluchting! Het was een zeer intense periode, maar ik werd echt supergoed omringd door familie, vrienden, collega’s en het ziekenhuispersoneel.

Enige tijd later werd de operatie gepland. Alles verliep vlot. Ik had het geluk dat er geen aangetaste okselklieren waren en dat de tumor van zo’n 2 cm een schone snijrand had. Maar de tumor was heel agressief: een HER2-positief borstcarcinoom. Voor dit type moest ik vrijwel zeker chemo krijgen. Het nieuws sloeg in als een bom. Er rezen zoveel nieuwe angsten en vragen. Chemo: voor mij zoiets onbekends waarbij je je de vreselijkste taferelen voorstelt. Ikzelf ging voor een tweede en zelfs een derde opinie. Hieruit bleek dat mijn type borstkanker in aanmerking kwam voor een kortere chemosessie met goede vooruitzichten. 

Zelfzeker dankzij mijn pruik en mutsjes

Door de chemobehandeling verloor ik mijn haren. Ik koos voor mutsjes en ook voor een pruik. Ik droeg mijn pruik bijna dagelijks als ik buitenkwam. Zo had ik minder starende blikken en voelde ik me net dat tikkeltje zelfzekerder. Jammer genoeg stierf mijn hondje tijdens mijn behandeling. Het was vreselijk. Ze had ook kanker. Na haar dood nam ik een nieuw hondje. Deze toypoedel, Rosé, is mijn nieuwe schatje. 

Mijn wandelpad op weg naar genezing

12 chemo’s, 20 bestralingen en 16 immunotherapiebeurten later ben ik nog steeds bezig aan mijn wandelpad op weg naar genezing. De tijd om mezelf te verzorgen en rust te nemen. Ik ben zo dankbaar voor de goede zorgen van mijn ouders, vriend en naaste familie en vrienden. Ik ben positief en optimistisch, want dat is volgens mij even belangrijk als het medicijn. Ik geloof heel sterk in de gezondheid en de kracht van mijn eigen lichaam. Het menselijk lichaam is wijs. Geef er steeds gehoor aan als het je signalen geeft. 

Leef in het nu

Na bijna anderhalf jaar thuis start ik in september terug voltijds voor mijn peuterklasje. Daar kijk ik erg naar uit. Buiten een zwakker geheugen en wat snellere vermoeidheid is deze juf klaar voor het nieuwe schooljaar! Een goeie tip voor lotgenoten: neem je tijd ... Alles wat we echt hebben is ‘nu’.